Het leven van de heilige Alexis, een oud Frans grimoire uit de 11e eeuw, pocht over het ontroerende leven van deze heilige in Rome in de 5e eeuw: een zo vroom leven dat de Romeinse katholieke kalender er afstand van heeft genomen. Het geeft de voorkeur aan de heilige Alexis Falconieri, die stierf op meer dan 100-jarige leeftijd in 1310, na het oprichten van de Orde van de Dienaren van Maria. Deze Alexis was inderdaad een van de meest klassieke heiligen, volledig compatibel met een liturgische kalender die niet luistert naar te opzichtige mysterieën of te legendarische legendes. Vijf oosterse keizers, plus een tsaar: Alexis had in het wereldlijke een nogal grandioze sociale functie - de zoon van deze tsaar Alexis en Nathalie Narichkine zou de grote Peter de Grote worden. Tegenwoordig is de bekendste Alexis waarschijnlijk Alexis Carrel (De Mens, dit Onbekende), een vruchtbare auteur van biologische veronderstellingen die grenzen aan bewust racisme. Alexis is, zoals ze zeggen, rijk aan bloed. Deze speler overdenkt grondig elk van zijn acties. Hij weet met evenveel brutaliteit te glimlachen en te lachen om alles en om zichzelf. Alexis is "concreet op zijn eigen manier": hij houdt van zijn mentale voorstellingen en trekt zich niets aan van de geschiedenis. Heiligheid lijkt niet meer op zijn tijd, maar gelukkig blijft het huwelijk, waar de uitmuntendheid van zijn brede visie en een diep begrip van anderen, zowel onbaatzuchtig als gepassioneerd, zich openbaren. Alexis? Een corrosieve wijsheid.

Vissen