“Ik droomde ervan om een jonge vader te zijn”

“Mijn laatste relatie dateert al van de middelbare school”, begint Sanou zijn verhaal. “We waren 2,5 jaar samen toen ik erachter kwam dat ze me bedroog. Die breuk deed me enorm veel pijn en ik ben daarna een hele tijd bewust single geweest. Lange tijd geloofde ik niet meer in de liefde en speelde de schrik om weer gekwetst te worden in mijn achterhoofd. Ik kon dat geen plaats geven en kropte alles op.”

“Toen een van mijn vrienden, die even oud is als ik, aan kinderen begon op zijn 23ste, begon het bij mij ook te kriebelen. Ik droomde ervan om een jonge vader te zijn, maar op relatievlak zat het niet mee. Ik heb echt het gevoel dat ik er klaar voor ben, dat ik voorbereid ben om papa te worden. Ondertussen kan ik me wel bezighouden met de twee zoontjes van mijn zus. De oudste is nu 2,5 jaar en de jongste, mijn petekindje, is bijna 11 maanden. Ik vind het enorm plezant om nonkel en peter te zijn, dat verzacht de pijn een beetje. Toch heb ik het er erg moeilijk mee gehad als ik zag dat vrienden en familieleden kinderen kregen. Ik zat heel diep en ik kon daar moeilijk over praten met mensen in mijn omgeving. Dan heb ik de stap gezet om naar een psycholoog te gaan en dat heeft me enorm geholpen. Dankzij mijn psycholoog kan ik alles nu beter relativeren en durf ik openlijk te praten met vrienden en collega’s of mensen die ik leer kennen.”

“Op dit moment ben ik niemand actief aan het daten. Voor de eerste lockdown deed ik mee aan speeddates, maar sindsdien ben ik overgeschakeld naar online dating. Bij de speeddates had ik soms te hoge verwachtingen, terwijl ik het nu meer op me laat afkomen. De eerste lockdown was enorm lastig want ik woon alleen op een appartement. Gelukkig kan je met de moderne technologie toch met elkaar in contact komen. Tijdens het daten probeer ik niet teveel bezig te zijn met die kinderwens. Ik zal het onderwerp nooit meteen op tafel gooien want ik wil dat we elkaar stap voor stap leren kennen. Het is voor mij wel belangrijk dat mijn partner ook kinderen wil. Als ik me echt aangetrokken voel tot iemand die geen kinderen wil, dan zal ik die keuze respecteren, maar houdt het voor mij ook op. Dat klinkt misschien cru, maar ik kan daar eerlijk in zijn.”

“Ook andere opties zonder partner zitten in mijn achterhoofd, maar die zijn voor mij nog altijd plan B. Ik heb al nagedacht over adoptie en pleegzorg, al hoop ik nog een partner tegen te komen. Ik denk dat ik dan wel eerder voor pleegzorg zou gaan, omdat er zoveel kinderen zijn die al veel meegemaakt hebben. Momenteel heb ik geen leeftijd meer voor ogen waarop ik papa wil worden, dat heb ik wat kunnen loslaten. Als ik me daar te hard op vastpin, word ik ongelukkig.”

“Ik zie de toekomst sowieso met kindjes, die kinderwens zal er altijd blijven. In mijn ideale scenario leer ik iemand stap voor stap kennen en zetten we dan ook samen de stap naar kinderen. Ik zou het liefst twee kindjes hebben, een zoon en een dochter, omdat ik samen met mijn broer de enige ben die de achternaam van mijn vader kan doorgeven. Maar mochten het nu twee dochters zijn, ben ik zeker niet teleurgesteld hé, zolang de kindjes maar gezond zijn. Er komt wel geen druk van de familie. Zij weten dat ik een felle kinderwens heb, maar laten mij daar vrij in.”

“Als ik een boodschap mag meegeven aan mensen in dezelfde situatie: geef de hoop op de liefde niet op. Het is misschien nog wat taboe, maar durf de stap te zetten naar een psycholoog. Ik heb daar heel lang over getwijfeld, maar uiteindelijk is dat echt de beste beslissing die ik heb genomen. Dankzij mijn psycholoog heb ik ook die zware rugzak een plaats kunnen geven. Ik voel mij nu veel gelukkiger.”